Nederland is na de tweede wereldoorlog steeds een land geweest met uitmuntende beoordelingen op velerlei gebieden. Ons onderwijs, onze gezondheidszorg, onze huisvesting, onze pensioenen, ons welbevinden en onze nutsvoorzieningen (water, gas, elektriciteit) behoorden tot de top van de wereld. Ons leger was goed getraind en we beschikten over een ruim arsenaal aan wapensystemen. De belastingdienst werd internationaal beoordeeld als uitmuntend. 

Inmiddels zijn we afgedaald op deze gebieden tot de onderste regionen van de middengroepen, ver achter andere Europese landen, zelfs achter voormalige Oostbloklanden. Meestal was dit het gevolg van de laatste 20 jaar doorgevoerde bezuinigingen. Veel commissies werden ingesteld om de ontstane problemen te onderzoeken en voorstellen tot verbetering te maken. De meeste rapporten constateerden dat er inderdaad problemen zijn en dat de regels moeten worden bijgesteld of er zelfs wetswijziging of een geheel nieuwe wet moet komen. Dergelijke rapporten raakten op de ministeries diep in de lade. Beleidsplannen werden nauwelijks gemaakt; enige jaren terug was de Minister-President er zelfs trots op dat er geen beleidsplannen werden gemaakt, maar dat er ad hoc werd geregeerd. Als er toch een plan werd gemaakt dan betrof dit een korte periode van slechts enkele jaren en ontbrak een lange termijnvisie. Het gevolg is dat nu op alle genoemde gebieden grote investeringen noodzakelijk zijn, hetgeen gegarandeerd gepaard zal gaan met verhoging van de lasten voor grote groepen van onze bevolking. 

Alom bestaat er tegenwoordig personeelsgebrek door een relatief onaantrekkelijke hoogte van de honorering en de overbelasting van de medewerkers. Velen werken parttime, willen niet meer voltijds werken omdat dit weinig oplevert en men zelfs geen gebruik meer kan maken van aanvullende toeslagen. Er zijn ruim 300.000 vacatures, terwijl er naar ik hoorde1.200.000 personen die aan het arbeidsproces zouden kunnen deelnemen, dit niet doen. De rede is opnieuw dat het ‘niet loont’ ten opzichte van de uitkering die men krijgt. 

Jongeren blijken nauwelijks meer te kunnen lezen of rekenen. Boeken worden nauwelijks meer gelezen en zijn verdrongen door de mobiele telefoon met spelletjes en veelal eenzijdige informatie. In het onderwijs heeft een nivellering plaatsgevonden onder het mom van gelijke kansen en gelijke rechten. De kleuterjuffrouwen en onderwijzers heten tegenwoordig docent, alle leerlingen heten student. Op de universiteit spreken de studenten niet meer over het volgen van college en deelnemen aan een werkgroep, maar zij gaan naar een les. 

Na een lange formatieperiode is het kabinet Rutte IV aangetreden. Korte tijd na de installatie bleek dat er geen cohesie in het kabinet bestaat en dat men elkaar wantrouwt. In de publieke beoordeling krijgen de meeste ministers een negatieve beoordeling. 

Elke dag worden er ergens in Nederland mensen met een mes gestoken of vallen er doden door het gebruik van vuurwapens. De drugscriminaliteit groeit met de dag en infiltreren de betrokken criminelen in ‘onze’ wereld. Onschuldigen worden op straat aangevallen en in elkaar geslagen. 

Het is om triest van te worden….. 

Beuningen, September 2022
Leo H.D.J. Booij