We zaten in de auto, we luisterden naar de Taalstaat, gepresenteerd door Frits Spits. Hij was laaiend enthousiast over het gezongen lied. Het sprak me niet aan. Zoals met vele ‘moderne’ levensliederen. 

Ik realiseerde mij dat mijn muzieksmaak jaren geleden gevormd is en eigenlijk sinds die tijd tot stilstand is gekomen. 

Dit kwam des te scherper naar voren toen wij met veel verdriet een jonger iemand moesten loslaten. Welke muziek hoorde bij zijn uitvaart. Klassieke muziek was als het ware niet zijn ’ding’. 

Maar wat welke muziek dan? 

Ik voelde mij net als in de auto uit de tijd vallen.   

Uit de tijd vallen, deze zin kwam dus plotseling als uit het niets in me op.  Na lang nadenken blijkt dat dit eigenlijk de titel van een ‘(gedenk)boek’ is. Geschreven door David Grossman*, een gelauwerd joodse auteur.  Deze vader rouwt om zijn omgekomen zoon en voelt zich uit de tijd vallen. De ordening klopt niet. Hij, als ouder, had eerder moeten gaan. Hij besluit plotseling om een lange wandeltocht te gaan maken: 

“Ik moet weg 

Waarheen? 

Naar hem 

Waarheen 

Naar hem, daarheen.” 

Wij vonden de tekst van Randy Newman voor hem: “I’ll be home” uitdrukkend dat we er voor hem waren. Op hem wachtten. 

Rouw heeft mogelijk twee kanten: gaan, beweging en blijven, wachten. 

Loes Jap-Tjong 

* ‘Uit de Tijd Vallen’. David Grossman. Cossee. Amsterdam.
‘I’ll be home’, Randy Newman.