De problemen stapelen zich op in Nederland. Klimaat, energie, landbouw, gezondheidszorg, onderwijs, migratie, armoede vormen zo langzamerhand schier onoplosbare problemen en elke week wordt er een ander kleiner of groter probleem aan toegevoegd. Sommige moeten door de landelijke politiek worden opgelost, anderen door lokale overheden of door organisaties, terwijl er ook problemen zijn die door individuen moeten worden aangepakt.

Opvallend is dat het bij al deze instanties kennelijk ontbreekt aan daadkracht. Men neemt geen besluiten, ontwikkelt geen visie of stelt dat het onmogelijk is het probleem aan te pakken. Soms kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat men bang is voor mogelijk kritiek door een minderheidsgroepering op de mogelijke oplossingen. Dit leidt ertoe dat er afhankelijk van de aan te pakken organisatie verschil in oordeel optreedt. Het duidelijkst is dat bij protestacties waarbij Extinction Rebellion door de politie klaarblijkelijk met fluwelen handschoenen wordt aangepakt terwijl boerenorganisaties hardhandig worden tegemoet getreden. Politici zijn meer bezig met hun eigen positie en toekomst dan met het in het landsbelang oplossen van het nationale probleem. De energietransitie wordt door bepaalde politieke groeperingen met kracht gepredikt en nagestreefd terwijl de elektriciteit-infrastructuur absoluut onvoldoende is en verdere transitie in feite onmogelijk maakt. Andere groeperingen weigeren maatregelen te nemen tegen immigratie terwijl huisvesting van betrokkenen onmogelijk is door gebrek aan woningen. Hoe is het mogelijk dat asielzoekers in hun land van herkomst op vakantie kunnen gaan terwijl zij in Nederland asiel hebben gekregen.

Sinds mijn pensionering in 2010 volgde ik met regelmaat de debatten van de tweede kamer. De ergernis om de stompzinnigheid van gestelde vragen, onnodige moties over futiliteiten en het abominabele niveau van de debatten is zo sterk toegenomen dat ik sinds enkele maanden nauwelijks de debatten meer volg. Overigens geldt hetzelfde voor de kwaliteit van de opiniërende programma’s op onze nationale Tv-zenders. Openlijk wordt zowel in de politiek als in de media weerspiegeld dat ouderen er niet meer toe doen, daar moeten we maar niet te veel aandacht meer aan besteden, ze moeten het maar uit zoeken! Vergeten wordt dat iedereen ouder wordt en hopen een hoge leeftijd te bereiken met alle zorgbehoeften die daarbij van nature horen. De eenzijdigheid van de informatie, waarbij voornamelijk één politieke partij aan het woord komt, is een blamage voor de vrije journalistiek.

Beuningen, april 2024
Leo HDJ Booij