Wat dacht u bij dit woord? Een erfenis of gewoon iets níet doen? Ik denk het eerste, maar misschien komt dat omdat ik zelf onlangs met een overlijden werd geconfronteerd.
Bovendien hebben we onlangs nog een “levenstestament” laten opmaken door een notaris. Het voelde even alsof we opnieuw trouwden, alsof we voor een ambtenaar van de burgerlijke stand stonden. Tenslotte zeg je daarmee dat je de ander helemaal vertrouwt, ook al zal je het niet opeens voortaan in alles met elkaar eens zijn. Het was ook een soort van de stand opmaken, de rekening opmaken; hoe hebben we het gedaan, hoe heb ik het gedaan.  

Vroeger had je rond oudere bekende Nederlanders een programma: “dit was uw leven”.  Hoogtepunten, keerpunten in hun leven, oude liefdes, dieptepunten of liever: tegenslagen, want je zegt toch niet rechtstreeks wat je vindt dat ze echt fout hebben gedaan.  

Vóór je dood je eigen monument oprichten in de vorm van een tv-programma, een theatervoorstelling of een uitvaart spreekt me niet aan; het stoort me zelfs. Ik ben dik tevreden met al die paden die naar mij zijn vernoemd: Ruiterpaden.
In elk geval: wie schrijft die blijft, dus met deze columns laat ik toch iets na. Beter dan graffiti of een tag op een monument of trein; meestal vind ik dat zonde van de verf. Dat kunnen ze beter nalaten. Al maakt Banksy verdomd aardige dingen op blinde muren. 

Ik hoop nog wel stiekem dat ze me later een beetje missen, vooral de kleinkinderen. Ik stond onlangs in een winkel en hoorde hoe in de gang ernaast drie jongeren uitwisselden hoe hun oma’s verschillend met hen omgingen: de een verwende ze ronduit en de ander was de opvoeding van hun ouders nog eens dunnetjes aan het overdoen. Welke oma of opa zou u willen zijn? De eerste vonden ze wel aardig maar best stom. 

Evert Ruiter, Ubbergen, juni 2023