Wij wonen met veel woonplezier in een mooi dorp aan de Maas. MAAR er is geen bus verbinding en geen levensmiddelenwinkel meer. Of je bent aangewezen op servicediensten van de nabijgelegen grote supermarkten óf op je eigen auto. Dus voor de levensmiddelenwinkel, sporten, winkelen, d.w.z. shoppen, drogisterij enzovoort gaan we naar de eerst volgende grotere plaats.

Mijn bijna dagelijkse route naar deze ‘grote’ stad loopt door een buitenwijk ervan (eertijds een apart dorp) waar de woningbouw een grote vlucht heeft genomen. In een razend tempo worden er huizen gebouwd . Vroeger stond op deze locatie een  prachtig tuincentrum. Maar ja er is een grote behoefte aan woningen, dus wordt er rondom volop gebouwd.

Ik volgde als vanzelf de bouwactiviteiten. Achteraan wat kleinere rijtjeswoningen, vooraan de grotere vrijstaande woningen. Sommige onder eigen architectuur, andere duidelijk uit een prospectus. Robuust en zichtbaar.

Mijn oog viel daarbij op een huis dat duidelijk bijna af was. Als laatste was men druk bezig de buitenruimte in te richten. Aan de voorkant was in een flits nog een klein (kunst) grasveldje te zien omringd door grote tegels doorlopend over de oprit naar de voor- en garagedeur. Meest in het oog sprong de opbouw van de afscheiding van het terrein. Zeker anderhalve meter hoog houten hek, dicht en helemaal doorlopend naar achter. De grondeigenaren leken een duidelijk signaal af te geven: dit is ons terrein. Vervolgens werden een tijdje later donkere rolluiken aangebracht. Ze waren neergelaten. Het nieuwe huis zag er daarmee uit als een gesloten niet te nemen bolwerk.

Ik vroeg me af, mijn fantasie ging misschien op hol, of deze nieuwe bewoners angstige mensen zijn, zich verschuilend in ‘my home is my castle’.

Ik realiseerde mij plotseling dat het beeld van dit afgebakende afwerende in zichzelf gekeerde huis ook terug te vinden is als houding in onze maatschappij. Het ‘Haagse Wereldje’ versus de rest van Nederland. Boeren tegen de stikstof. Steeds meer lijkt iedereen vanuit angst (?) zijn/haar ideeën krachtig en soms met geweld in stand te willen houden of uit te dragen. Ben je niet mèt mij, dan ben je vanzelfsprekend tegen mij. Een tussenweg van misschien….of nuancering lijkt uitgebannen en ja, zelfs gevaarlijk. De noodzaak om steeds meer bekende mensen (politici) te beveiligen, de boeren die dreigende tractors gebruiken, branden op de weg enzovoorts met als gevolg dat je wel beter uitkijkt om je mening openbaar te maken. Zo ontstaan eilandjes met eigen ideeën en waarheden. Buitensluiting dus, de ander als bedreiging van jouw waarheid zien. Grote houten hekken om je mening….(en veiligheid).

Ik snap bovenstaande bewoners ook wel, afsluiten, naar binnen keren en laten weten tot hier en niet verder geeft geruststelling. Is dit van lange duur? Dat is maar de vraag.

Vanmorgen reed ik er weer langs dat fascinerende huis. Er was een rolluik open. Het hele plaatje zag er ineens anders uit. Een poging om contact met de omgeving te maken?

Ik hoop het…..

Loes Jap-Tjong