Haast, gehaastheid, druk, drukte, stress, spanning, overspannen, burn-out…allemaal woorden die we in de huidige tijd steeds meer horen. Alles moet en wel zo snel mogelijk bij veel mensen; maar zij vragen zich vaak niet af of alles wel kan en ook in de voorgenomen korte tijd…
Naar mijn mening zijn vooral veel jongeren zelf de oorzaak van hun gestress. Doelstellingen worden vaak te hoog gesteld. Men wil aan alles deelnemen en geen keuzes maken en zich wat beperken in de activiteiten. Natuurlijk speelt ook de omgeving daarin een rol, maar de beslissing om zoveel mogelijk te doen is toch uiteindelijk de verantwoordelijkheid van het betreffende individu. Moeten wij babyboomers ons zelf verwijten te veel prestatiedrang aan onze kinderen en kleinkinderen op te leggen?
Door de haast die wordt gemaakt en door het alles op korte termijn te willen realiseren, ontstaat volgens mij onvermijdelijk dat er geen aandacht is of kan zijn voor de langere termijn. De wat langere termijn zaken worden alom naar achter geschoven. Veel jongeren kozen ervoor communicatie wetenschap te gaan studeren (korte termijn), maar bedachten niet dat er daarvoor slechts beperkte werkgelegenheid bestaat (wat langere termijn). Zonnepanelen werden besteld (korte termijn), maar dat er geen aansluiting op het elektriciteitsnetwerk kan worden gerealiseerd werd vergeten (lange termijn). Statiegeld werd op blikjes en plastic containers ingevoerd, maar hoe de teruggave effectief kan worden geregeld is vergeten. De kinderen mochten op voetbal, zwemles en nog een activiteit en vergeten werd dat zij daar wel naar toe moeten worden gebracht, zodat veel ouders de zaterdag en zondag slechts als taxibedrijf kunnen functioneren.
Vooral overheid en politiek hebben zich hieraan schuldig gemaakt, zodat langer termijn visie en beleid op vele terreinen veelal ontbreken. Veel van de huidige crises waren te voorspellen en zijn het gevolg van tekort aan visie en aan beleid. Zo was de groei van de behoefte aan zorg al meer dan 30 jaar uit de demografische ontwikkelingen te voorspellen. Ook het ontstaan van tekort aan arbeidskrachten was te voorspellen uit de zichtbare vergrijzing van de bevolking en de toenemende verkorting van arbeidstijd in de vorm van deeltijdaanstellingen etc. Bezuinigingen zonder ontwikkeling van een lange termijnvisie voor politie en veiligheid, bezuiniging en stimuleren van verkoop van sociale woningbouw om er maar twee te noemen hebben eveneens voorspelbare gevolgen. Om maar niet te vergeten de privatisering van collectieve activiteiten zoals elektriciteit, woningcorporaties etc.
Schrikbarend en potentieel risicovol is in dat opzicht de huidige ontwikkeling in de eerstelijns gezondheidszorg waarin praktijken steeds meer door investeerders worden overgenomen. Nu al zijn een aantal van deze praktijken nog slechts op afstand telefonisch bereikbaar en is er gaan daadwerkelijk eigen behandelaar meer beschikbaar.
De besluiten die de laatste jaren ten aanzien van vele zaken zijn genomen blijken averechtse uitwerking te hebben. Voorbeelden zijn o.a. de biomassa centrales, de elektrificatie van onze maatschappij en de nu steeds vaker bekend wordende problemen met zonnepanelen, windmolens en elektrisch aangedreven auto’s.
Korte termijn politiek in alle sectoren blijken desastreuze gevolge te hebben en vaak geen lange termijn oplossingen voor bestaande problemen te zijn. Het afschaffen van de wet op de ruimtelijke ordening met landelijke land indelingsplannen zij zo goed als zeker een oorzaak van de stikstofproblemen in de natuurgebieden.
Alleen korte termijnvisie is desastreus voor onze maatschappij…
Beuningen, september 2023
Leo H. D. J. Booij