Voor mij heeft koffie drinken iets te maken met gezelligheid. Als kind vond ik het smerig maar je kreeg er een koekje bij en je hoorde erbij, bij de grote mensen. De koffiebranders hadden dat al lang door. Later werd het een beloning na inspanning; de pauzes op mijn werk en tot voor kort het keerpunt van onze fietstochtjes: een café met heerlijke cappuccino. Nu zitten we halverwege met een thermoskan te kleumen op een koud bankje, en dat heeft het niet.

Tot overmaat van ramp hebben een groep demonstranten tegen de coronamaatregelen het begrip “koffiedrinken” gekaapt en bezoedeld. Zo voel ik het tenminste want het is een poging tot misleiding, een smoes. Vroeger had je een “Smoezenboek”: een boekje voor scholieren met de leukste verklaringen waarom je te laat op school kwam. Meest gebruikt en bijna waar: de brug stond open, en de trein had vertraging. Had je maar eerder van huis moeten gaan, sukkel!

Veel leuker waren natuurlijk: mijn goudvis was ziek en ik moest nog langs de dierenarts, of: ik moest een oud vrouwtje helpen oversteken maar ze wilde niet.

Je hebt ongetwijfeld zelf mooie herinneringen aan dit soort smoezen maar bij “Wie komt er koffie drinken” heb ik toch een ander gevoel vooral omdat niet kinderen het doen maar volwassenen.

Wat wel klopt is de referentie aan wat we nu het meest missen: gewoon gezellig samen op visite bij vrienden, bij je kinderen. Desnoods: “samen protesteren, ja gezellig!”. Maar dat kan helemaal niet als je ook goed voor de ander wilt zorgen. Gezellig en goed zorgen voor, staan nu op gespannen voet en dat wringt.

Maar wat het meest wringt bij mij is dat ik niet voor mijn kleindochter de opa kan zijn die ik wel voor mijn kleinzoon ben geworden. Gelukkig is het leed afzienbaar en het ongemak betrekkelijk. Als ik de beelden zie van vluchtelingen uit kamp Moria of andere plekken op de wereld waar ze slachtoffer zijn van politiek geweld en geopolitieke beslissingen, dan schaam ik me voor mijn regering en voor mijn eigen onbenullige klachten.

De slachtofferrol past ons niet. Mij in ieder geval niet, al zie ik mensen in mijn omgeving die wel hard geraakt worden doordat hun inkomen of pensioenvoorziening in gevaar komen.

Laten we vooral nu weer solidair zijn en straks stemmen op partijen die bereid zijn om die solidariteit echt weer op te bouwen maar ook in staat zijn om de profiteurs en de grote graaiers in bedwang te houden.

Evert Ruiter,

Ubbergen, februari 2021