Voor mij was Sinterklaasgedichtjes maken een feest én een kwelling. Menig huisgenoot is weer op de hak genomen of satanisch voor schut gezet. Zelf heb ik toch een voorkeur voor redeloze rijmen in de trant van : “hé kijk daaris, als dat geen drommedaris, welnee dat is zwangere tante Saris”, of: iets als “Kaagbaan en Rutteweg, dat is me een cadeautje zeg”.  Ook leuk is het om een actualiteit er in te vlechten als refrein zoals: “en wees nu maar tevreden en blij, want in Ter Apel  staan ze er voor in de rij!”. 

Horen er bij kerstcadeautjes ook gedichten? Eerlijk gezegd zou ik het niet weten; nooit gedaan. Het zou voor sommige familieleden een reden zijn om de Sint te verruilen voor de Kerstman. Wij hebben altijd een heldere scheiding gemaakt tussen Kerst en Sinterklaas. Niet omdat het ene feest gebaseerd ie op een leugentje en het andere niet, maar zo deden we dat thuis, en dat hoort dus bij de traditie. De pietendiscussie heeft wel wat roet in het eten gegooid maar zo’n dikke kerstman, daar wil je toch niet an? Voordeel is wel dat rond kerstmis de meeste mensen, publiekelijk althans, vrede preken en hun taalgebruik daar een beetje bij lijken aan te passen. 

Het lijkt wel of we met z’n allen het taalgebruik van de reclame tijdens de Black-Friday hebben overgenomen. Het lijkt wel steeds moeilijker om je serieus genomen te voelen als je dingen simpel benoemt zoals ze zijn; “best leuk”, in plaats van: “super gezellig” of “wel wat eenzijdige voorstelling van zaken”, in plaats van “kiezersbedrog”,  Het schijnt, maar ik weet het niet zeker want ik zit niet op tik-tok, dat je zo jezelf moet promoten om geen loser te zijn, zo’n sneu type, dat wij als boomer per definitie zijn. Daar kunnen we best tegen, toch?  

Ik wens u een fijne feestdagen zonder vuurwerkbommen of verbaal geweld en desnoods met gedichten; dat kunnen we toch gewoon regelen? 

Evert Ruiter