Na enkele moeilijke wintermaanden waren we echt aan de zon toe. De achter ons liggende tijd had als het ware de ‘zon uit ons gezicht gehaald’ *).

We stapten, enigszins besmuikt, over onze vliegschaamte heen. Principes kunnen immers ‘in geval van nood’ overtreden worden!

Gran Canaria was ons doel. Vanwege de wandel mogelijkheden, het klimaat en vanwege de hobby van mijn echtgenoot. Maar nu voornamelijk voor de zon.

Negen jaar geleden waren we hier ook al eens. Op de één na laatste dag ontdekte hij een vindplaats van een zeldzame vetplant, alleen voorkomend op Gran Canaria. Die vakantie kon niet meer stuk.

Dus ook nu gingen we op zoek naar die plek, waar naar mijn smaak deze onooglijke plantjes te vinden zouden zijn. Vetplantjes in groepjes en wit van kleur. Geen simpele opgave. Onze geheugensteuntjes waren duidelijk verschillend. Hij: ‘Het was in elk geval in de buurt van de kamelenfarm’ (een attractiepark ‘bevolkt’ door kamelen, waarop toeristen een tochtje in de omgeving konden maken. Het was eigenlijk een akelige vertoning. Deze dieren en de omgeving pasten totaal niet bij elkaar), daar waren we het even over eens. Het bleek toch anders te zijn. Hij ‘hier achter de farm, dit pad op, zeker weten’, zij: ‘nee het is verderop aan de andere kant, hoger de berg op’. Beiden kregen ongelijk.  Alle pogingen liepen vast in onduidelijke paadjes of stopten bij grote rotsblokken. Wat moedeloos keerden we terug naar onze casita.

Tijdens onze zoektocht werden we wel heerlijk ‘verwend’ door de warme stralen van de zon. We genoten ervan.

Ik moest tijdens deze zoektocht steeds denken: wat is ons geheugen toch een gek ding. In volle overtuiging zet het ons soms op een pad om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het toch echt een verkeerde herinnering was en dus niet klopte.

Het thema – hervonden herinneringen – was in het therapeuten land in tachtig en negentiger jaren een hot item (en nu in de vorm van me too beweging weer aan de orde). Waren herinneringen van cliënten over incest en andere problemen gestimuleerd door actieve interventies van psychotherapeuten? Of waren het echte trauma’s? Ook binnen het justitieel kader werd hierover heftig gediscussieerd. Er is door erkennen en ontkennen op dit gebied veel leed veroorzaakt. Eensluidende conclusies waren toen en nu nog uiteindelijk niet te trekken en het thema verdween naar de achtergrond, zoals dat vaker gebeurt met vele hypes-achtige onderwerpen.

Tijdens onze zoektocht bleek ons geheugen, na negen jaar, misschien ook mede als gevolg van onze leeftijd (een angst voor geheugenverlies dat als een duiveltje in ons achterhoofd huist) dus niet zo bijster correct en sloegen we diverse keren het verkeerde pad in op basis van onze ‘hervonden’ herinneringen.

Na vele omzwervingen vonden we wat vooral mijn echtgenoot zocht en kon ook deze vakantie niet meer stuk!

Loes Jap-Tjong, Appeltern, maart 2024.

*) regel uit songtekst van Herman van Veen. Oorspronkelijk op de elpee ‘Signalen’, 1984