In het kader van De Week van de Eenzaamheid publiceerde De Gelderlander van 29 september t/m 6 oktober dagelijks een aantal artikelen rond dit thema. Verhalen van jongeren èn ouderen, van scholieren en werkenden, vrouwen èn mannen. Vaak indrukwekkende verhalen. Goed om eens bij stil te staan en eens rond te kijken in je eigen omgeving. Mijn vrouw en ik zijn al halverwege de 70, onze gezondheid is niet bepaald top. Maar toch voelen wij ons wel gesteund door familie en vrienden, door kennissen en buren. Zo nodig staan zij voor ons klaar en kunnen wij een beroep op hen doen voor hulp. Regelmatig komt iemand op bezoek, krijgen we een belletje of een appje. Fijn, dat we er niet alleen voor staan. We kunnen nog zelfstandig in onze huidige woning blijven. En.. we hebben elkaar!
Maar het kan ook anders. Als ouderenbezoeker bezocht ik eens een oudere dame. Ze was al ver in de negentig. Altijd heel zelfstandig geweest, iemand van doorpakken en niet zeuren. Nadat haar eerste man was overleden kreeg zij een nieuwe vriend, waarmee zij veel dingen ondernam: reisjes e.d. Ze kochten zelfs een appartement om “voorbereid te zijn op hun oude dag”. Maar net als veel andere mensen uit haar leeftijdsgroep overleed ook hij vorig jaar. Daar zat ze dan alleen in haar flatje. De somberheid sloeg toe. Tot overmaat van ramp kwam zij ongelukkig ten val met als gevolg een gebroken heup. Na het ontslag uit het ziekenhuis revalideerde zij nog een aantal weken in een herstelhotel, maar mocht uiteindelijk toch terug naar huis. Dat wilde ze ook graag, maar toen kwamen de muren op haar af: zij voelde zich doodongelukkig.
Haar kinderen woonden niet bij haar in de buurt, maar probeerden haar zoveel als het kon te ondersteunen. Er kwam een bezoekrooster, huishoudelijke hulp werd geregeld en ook de wijkverpleging werd ingeschakeld. Kortom de hele week door kwamen er op gezette tijden mensen over de vloer; ze was niet de hele dag alleen. En toch voelde zij zich eenzaam. Urenlang kon zij uit het raam staren. Ze keek niet meer in de krant, luisterde niet meer naar de radio en keek geen tv meer. Haar eetlust verminderde, het smaakte haar niet meer, nam slechts heel kleine porties, dronk weinig. Dus ook haar gezondheid ging verder zienderogen achteruit. Als één van de buren toch even aanbelde om naar haar te informeren, werd deze afgewimpeld met een “Ik voel me niet lekker. Graag een andere keer.”
Zo verliep het ook bij mij. Maar ik wist haar na een aantal keren te overtuigen om mij binnen te laten “om even te praten”. Wat ik precies gezegd heb, zodat het ijs werd gebroken, weet ik niet meer. Het bleef gelukkig niet bij één gesprek. Zij vroeg zelfs of ik wilde terugkomen. En daarna nog eens. Ik zei zelf niet veel, stelde af en toe een vraag en zij vertelde…
Terugkijkend voel ik mij vereerd dat ik iets voor haar heb kunnen betekenen. Daarom vind ik de actie van De Gelderlander ook zo sympathiek. Denk eens aan een ander. Kijk naar elkaar om. Een klein gebaar kan voor een ander zoveel betekenen.
Wim Moll