Soms zijn er van die tv-programma’s die in je herinnering blijven hangen. In deze column gaat het over een uitzending van het programma: “Op stap door de Lage Landen”. Drie Belgen maken een voettocht van Oostende dwars door Vlaanderen naar Maastricht en van daaruit noordelijk over het Pieterpad naar Pieterburen (Gr.) Onderweg hebben zij min of meer toevallige ontmoetingen met voorbijgangers of inwoners van de plaatsen langs hun route.

In de bewuste aflevering ‘Dwars door Limburg’ kwamen zij langs een kapel in het dorpje Smakt. De kapel was gewijd aan de Heilige Jozef. Zij hadden gehoord dat de kapel een bezienswaardigheid was en gingen hem met eigen ogen bewonderen, om zich te laven aan de bijzondere sfeer en de rust van de kapel. De reeds aanwezige twee bezoekers werden slechts terloops geregistreerd, het ging immers om de indruk die kapel op hen maakte. Na enkele minuten was er opeens aandacht voor één van de aanwezige mannen. Op fluistertoon ontwikkelde zich een gesprek…

De man in kwestie gaf aan zelf niet gelovig te zijn. Hij was op verzoek van zijn vriend, die op een andere plek in de kapel zat, meegegaan. Daar werd natuurlijk op doorgevraagd. De man had kanker en had enige weken geleden van zijn artsen te horen gekregen dat hij uitbehandeld was. De rest van zijn leven was in één keer teruggebracht naar enkele weken of hooguit een paar maanden. Zijn Poolse vriend, een zeer gelovig man, had zich zijn lot aangetrokken. Uit een gebaar van meelevendheid wilde hij voor hem bidden in de kapel van de Heilige Jozef, de beschermheilige  voor onder andere arbeiders en stervenden. Bidden om kracht om de laatste periode van zijn leven zo goed mogelijk te dragen. Uit dankbaarheid en respect was hij met zijn vriend meegegaan.

Hij vertelde over het besluit dat hij na het slechtnieuwsgesprek genomen had. Samen met zijn gezin had hij plannen gemaakt om een aantal ‘leuke’ dingen te doen, zoals een weekendje Parijs, een dagje naar een pretpark, enz. Nu voelde hij zich nog goed, in staat om dingen te ondernemen.. Als hij te overlijden kwam, zou zijn gezin het gemis beter kunnen dragen, was het idee. Zij konden dan teren op mooie herinneringen aan de dingen die zij samen hadden ondernomen. Hij was zelf dankbaar en voelde zich gezegend dat hij nu al terug kon kijken op een aantal herinneringen. En dankbaar was hij toch ook voor het gebaar van zijn vriend. Een echte vriend, vond hij. Hij zou het nooit vergeten.

Zelfs toen de Belgen hun reis hadden voortgezet, moesten zij nog terugdenken aan het gesprek, en de moed van de man, hoe hij zijn levenseinde wilde beleven. In de aftiteling verscheen een kort bericht dat de man enkele weken na de opname overleden was. Als kijker was ik onder de indruk van het gesprek. In diverse gesprekken met anderen kwam ik steeds terug op het gesprek en wist ook meteen dat ik mijn column hieraan zou wijden.

Zelf heb ik na zo’n 25 jaar nog altijd mooie en warme herinneringen aan de gesprekken, die ik destijds met mijn vader had in de laatste dagen voor zijn overlijden. Ik hoop dat mensen die moeten achterblijven zich gesterkt kunnen voelen door fijne gedachten en gevoelens als zij hun overledene herdenken. Je leeft dan als het ware nog een beetje door. Bram Vermeulen zong immers op zijn cd ‘Tijdloos’ in het nummer ‘Testament: “Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.” Zolang de herinnering blijft…

Wim Moll