De coronaregels versoepeld
De coronaregels versoepeld

We hadden elkaar zeker 1 ½ jaar niet gezien. Bij binnenkomst van de diverse gasten ontstond een beetje de sfeer (excuseer de vergelijking!) van koeien die bij de eerste lentedag weer de wei in mogen. Vrolijke blijdschap dus. 

De afdeling bestaat uit steeds meer ouderen en ja, we zijn voorzichtig. Voor elkaar en met elkaar.  

De voorzitter (een fervent cactus (hobby)kweker), ‘nam zijn verantwoordelijkheid’ en ‘om de boel bijeen te houden’ nodigde hij de leden van de cactus- en vetplantenafdeling thuis uit. Zo konden we elkaar weer eens ontmoeten. Op de juiste afstand, dat wel. 

In de tussentijd was een gewaardeerd afdelingslid plotseling overleden. We waren er allemaal erg door geraakt. We konden nu met zijn allen erbij stilstaan. 

De groep wordt steeds kleiner, daardoor raken we steeds meer betrokken bij elkaar. Nieuwe leden melden zich nauwelijks aan. Waar in de vorige eeuw het kweken, bestuderen van cactussen en vetplanten door een groot aantal liefhebbers nog beoefend werd, is het huidige aantal leden – ook landelijk gezien – steeds kleiner.  

De 1 ½ meter werd in de loop van de avond steeds kleiner. Niemand mopperde, we zijn immers allemaal ingeënt. 

Als gastvrouw- en heer krijg je bloemen en/of een flesje wijn. Een (nog wat ouder) lid van de afdeling kwam met een wat opvallend presentje: een reep chocola. 

Het werd een gezellige bijeenkomst; we waren blij elkaar te zien, bij te kunnen praten en herinneringen te kunnen delen aan degene die overleden was. Informatie te kunnen delen over het wel en wee van de leden die niet aanwezig konden zijn vanwege hun hoge leeftijd en andere ongemakken en wetenswaardigheden. 

Aan tafel zat ik naast de ‘chocolade’ gever. We raakten aan de praat. Ik weet dat zijn vrouw het niet zo goed maakt en al jarenlang kampt met psychische problemen. Plots is hij even stil en vertelt dan ‘weet je wat mij zo blij maakt?’ ik schud mijn hoofd. Dan met tranen in de ogen zegt hij: ‘mijn vrouw nam het initiatief om een chocolareep voor jullie mee te geven. Het was haar initiatief. Dit is, zei hij, zo bijzonder. Ze neemt nooit initiatief, zeker niet na deze tijd waarin we nauwelijks mensen gezien hebben. Het leek alsof ze weer even opbloeide, weer even betrokken was bij haar omgeving.’  

De tranen waren ook bij mij niet ver weg…  

De chocola smaakte heerlijk. 

Loes Jap-Tjong