Voor deze controle moesten we vroeg uit de veren en ons pensionado-ritme werd daarmee erg verstoord. Ondanks de drukte op de weg op tijd in de wachtkamer. Toch altijd even stressen of het lukt.

In de wachtkamer is nog een stoel vrij naast een enigszins corpulente mijnheer. Het voelt direct alsof hij meer ruimte inneemt dan alleen zijn stoel. Verderop een mevrouw die blijkbaar in is voor een praatje.

Mij, komend van het ‘witte’ platteland, valt telkens de grote diversiteit aan nationaliteiten in het ‘westen’ op (wat zitten we toch in een eigen bubbel!), dus ook in dit ziekenhuis. Van heel licht getint (ik), tot pikzwart en alles er tussenin. Van gekleed volgens de laatste mode tot zeer traditionele zwarte kleding, een mijnheer met een prachtige tulband om het hoofd, dames met hoofddoeken enzovoorts.

Mijn buurman opende het gesprek met de dame verderop met: “Ik moet voor controle, ben verder gezond hoor en nog jong van jaren.”. Zijn gesprekspartner gaf vervolgens een klein inkijkje in haar reden van komst: “Oh juist, u ook naar dokter van O.  Ze is een zeer kundige dokter en vriendelijk vindt u niet?”.

De medewachtenden veerden op. Belangstelling voor deze conversatie was gewekt.

“Oh ja”, beaamde de vrouwelijke gesprekspartner. “Zo vriendelijk, ze wekt echt vertrouwen. Ze heeft een kennis van mij zo goed geholpen”.

“Goh”, vervolgde mijn buurman, “ze is ook mooi, hoe oud zou ze eigenlijk zijn?”. “Zou niet weten”, was het antwoord. “Nou ik durf dat – op mijn leeftijd – best aan haar te vragen”, was de reactie van mijn buurman.

Het gesprek viel stil. Iedereen keerde terug naar verre gedachten, iPads en smartphones.

Plots een luide wat triomfantelijke en toch teleurgestelde opmerking van mijn buurman. Hij hervatte, blijkbaar na onderzoek via Google, het gesprek met: “Oh, ze werkt al jaren in dit ziekenhuis, de leeftijd staat er jammer genoeg niet bij, hoe oud schat U haar eigenlijk?”.  Er kwam geen antwoord want de dame was inmiddels binnengeroepen.

En ik….ik luisterde geboeid naar deze conversatie.

Het ging over mijn nichtje, de kundige, mooie en vriendelijke dokter.

Loes Jap-Tjong
Appeltern