Met veel plezier hebben mijn echtgenote en ik 42 jaar in ons huidige huis gewoond. De grote tuin en het bijbehorende weiland boden onze kinderen de gelegenheid te ravotten en vele vriendjes en vriendinnetjes uit te nodigen. Regelmatig werd er gedurende de schoolvakanties een tent opgezet en in het grote huis was er voldoende ruimte om vriendjes en vriendinnetjes te laten overnachten. Ook onze ouders kwamen regelmatig een weekje logeren. Met plezier denken we daaraan terug.

Het hebben van veel ruimte heeft ook nadelen, niet alleen wat betreft het onderhoud en de huishoudelijke zaken die gedaan moesten worden, maar ook omdat de kinderen nogal eens vroegen of ze bij ons spullen mochten opslaan waar zij zelf geen ruimte voor hadden. Zo stond de grote zolder en de deel vol met dozen, plastic kratten en niet gebruikte meubelen, fietsen etc. Om van de tuin en het weiland maar niet te spreken.

De laatste jaren werd het ons allemaal een beetje te veel en drongen de kinderen er steeds meer op aan een kleiner huis te zoeken en daar te gaan wonen. Uiteindelijk hebben we hun “raad” opgevolgd en zijn we een zoektocht begonnen. En toen begon de ellende pas echt grote vormen aan te nemen.

Na een aantal malen tevergeefs op enkele huizen te hebben geboden, lukte het een mooie bungalow te bemachtigen. Uiteraard moest er flink worden overboden, maar het was ons het waard. Het huidige huis werd bij een makelaar aangeboden en de “grote schoonmaak” moest beginnen. Wat een spullen moesten er weg, wie gaat dat allemaal doen en waar moest dat allemaal naar toe. De tijden zijn veranderd waardoor bijna niemand jouw oude spullen wil hebben. Je krijgt adviezen het bij de kringloop aan te bieden, maar dan blijkt dat andere mensen gedurende de corona-periode opruiming hebben gehouden en de kringlopen eigenlijk niets meer van jouw spullen willen hebben. Na enkele weken leuren hebben we daarom besloten dat de milieustraat de oplossing maar moest bieden. En dan begint een nieuw probleem want het is toch zonde van die spullen. Misschien is het onze generatie wel, want de kinderen hebben er minder moeite mee; veel van de spullen die ze bij ons gestald hadden, werden zonder enige emotie ter vernietiging weggebracht. Uiteindelijk hebben ook wij zelf alle overbodige spullen naar de milieustraat laten brengen; gelukkig hebben de kinderen deze taak op zich genomen. Inmiddels hebben er een flink aantal aspirant kopers ons “opgeruimde” huis bezichtigd.

Tegelijkertijd hadden we het druk met ons nieuwe huis: nieuwe keuken, badkamer en toilet uitzoeken en een aannemer regelen om dat te realiseren. Het hele huis was binnen aan een schilderbeurt toe en probeer maar eens een schilder te vinden. En dan regelen dat alles in de juiste volgorde en in de tijd goed op elkaar aansluitend zal verlopen. Er blijkt nog veel meer te moeten worden geregeld: elektra, gas, water, televisie-, internet- en telefoonaansluitingen, Verzekeringen voor het nieuwe huis afsluiten en oude opzeggen, adreswijzingen versturen, etc. etc.

Door al die beslommeringen zijn we er achter gekomen dat verhuizen naar een leeftijdsbestendige woning eigenlijk op een wat jongere leeftijd moet plaatsvinden dan op onze 75-jarige leeftijd.

Weurt, november 2021

Leo H.D.J. Booij