Om de bewustwording rond eenzaamheid te versterken,
kunnen we misschien  stem geven aan wie geen stem heeft

Ze moesten eens weten.. Armoede

“Wij doen niet meer aan verjaardagen”, zeg ik tegen anderen.
Maar de diepste reden is armoede. Ik het kan niet betalen.
Want  je moet toch iets meenemen, en je moet mensen toch ook terugvragen en dan kan ik  niet trakteren.
Bovendien praat de visite  zo vaak over wat ze gekocht hebben. En dan voel ik mij buiten gesloten.
En zo hebben we  de verjaardagen afgeschaft, maar het maakt je wel eenzamer.

Ze moesten eens weten.. Chronisch ziek

Met mijn chronische ziekte kan ik de ene dag bijna niets, en heb ik hulp nodig.
De andere dag gaat het en lijkt het naar buiten toe of ik alles kan.
Daardoor  vertrouwen anderen het niet, en denken dat ik mij aanstel.
Hun houding doet mij pijn  en dus  zoek ik minder contact, maar het maakt je wel eenzamer.

Ze moesten eens weten..Alleen ergens binnen komen.

Ik ben nooit een verenigingsmens geweest,
maar nu vallen leeftijdgenoten weg en eigenlijk moet ik zelf stappen zetten.
En als je dan ergens naar toe gaat,  is er misschien wel iemand die je welkom heet,
maar in de zaal kijken de meesten langs je heen… Kom hier niet zitten, want die plaats is bezet.
Die pijn wil ik niet oplopen, dus ga ik dan maar niet.  Al maakt het wel eenzamer.

Ze moesten eens weten niet meer deelnemen aan..

Jarenlang was ik bij de vereniging, bij het koor, bij….
En nu zit ik hier en ik zie niemand meer..
Als je geen lid meer bent, geen contributie meer betaalt, hoor je er niet meer bij.
Ik begrijp ook wel: een bestuur heeft vaak meer dan genoeg te doen.
Maar hoe kun je als leden en oud-leden iets voor elkaar betekenen?
Ik zie niemand meer vooral, nu ik ook nog verhuizen moest.  Het maakt je wel eenzamer.

Ze moesten eens weten  wat zo’n gespreksonderwerp mij doet..

Dan vertellen ze vol trots over hun kinderen en kleinkinderen ,
hoe die het doen en hoe vaak ze op bezoek komen. Nou, dat is fijn voor hen.
Maar ik heb weinig om trots over te vertellen.
Ik houd dan mijn mond, maar eigenlijk ontloop ik zulke gesprekken liever.
Maar het maakt mij wel eenzamer.

Ze moesten eens weten..

Ik was voor de meesten “meneer, mevrouw”. Nu zijn mijn naasten en vrienden gestorven.
Niemand noemt mij nog bij de voornaam.  Het voelt wel eenzamer.

Ze moesten eens weten..  echte belangstelling?

Ze nemen mijn ziekte nieuwsgierig op en gaan er op straat van vertellen.
(klaagt ook al  psalm  41.7   ). 
Ik houd daarom de deur liever dicht. Maar het maakt mij wel eenzamer