De Oscar uitreiking van 2022 word overschaduwd door een incident waarbij één van de acteurs de presentator na een zeer misplaatste grap een klap uitdeelt; en public! Nou snap ik dat je door boosheid overstemt iets kunt doen waar je later spijt van hebt, maar ik vind het niet goed te praten; je gaat niet slaan, punt! Het voorval; Oscar-gate doet me denken aan een gebeurtenis uit mijn jeugd.
Al vanaf mijn pubertijd was ik een kei in het verleggen van grenzen. Niet eens zo bewust maar op een of andere vreemde manier kreeg ik de lat –die bij ons thuis al behoorlijk hoog lag- net altijd even iets hoger geduwd. Zo wilde ik mijn 16de verjaardag, zoals een echte puber betaamt, vieren met een heuse fuif waar moederlief natuurlijk niet welkom bij was. Nou was mijn moeder al uniek in haar soort want niemand van mijn vrienden had er zo een die liever zag dat je om 6 uur ’s ochtends thuis kwam mits je maar met iemand samen kon terugfietsen dan dat je alleen moest gaan om 11 uur ‘s avonds. Maar toch was haar aanbod om dan de hele avond boven door te brengen, zodat ze toch enig toezicht kon houden, not done voor mij. Na het nodige aandringen beloofde ze dan ook die avond bij vrienden te zullen doorbrengen. En dat had ze beter niet kunnen doen…
Toen die avond de genodigden zich tegoed deden aan een cola-tic en ik m’n strategie aan het uitzetten was hoe ik die leuke gozer uit mijn klas het hof kon maken, kwamen ze binnen: ‘het tuig van het dorp’. Als introducé meegekomen met een ‘vriend’ waar ik eigenlijk al mijn twijfels bij had of ik die moest uitnodigen. Relaxt als ik was – of beter: me voordeed – liet ik me hierdoor niet uit het veld slaan en dapper bood ik ze een drankje aan. De rest van de avond ging grotendeels langs me heen omdat ik al snel succesvol in de tuin stond met mijn idool. Onwetend wat er zich binnen afspeelde maar zolang ik niemand hoorde gillen en geen rook ontwaarde kon ik me daar eigenlijk niet zo druk over maken. Ik had andere dingen aan mijn hoofd.
Toen iedereen na een superfuif het pand had verlaten, sleepten mijn vriendin en ik onszelf naar boven om te gaan slapen. Na al die cola-tic vielen we in een diepe slaap want we werden zelfs niet gewekt door de ijzingwekkende gil die mijn moeder blijkbaar die nacht uitkrijste. Op het moment dat ze haar bed instapte, raakte haar voet de half gebraden kip die uren daarvoor nog braaf in de koelkast lag. Geintje van ‘het tuig van het dorp’…
De volgende ochtend werd een ochtend om nooit te vergeten. Niet omdat ik de leukste jongen uit de klas had weten te versieren – en daarin had ik een behoorlijke grens verlegd -, niet omdat de cola-tic nog nadreunde in mijn hoofd, maar omdat mijn moeder toen haar grens verlegde door de enige klap die ik ooit van haar kreeg uit te delen…
De eerste en de laatste, gelukkig maar, en ik weet nog steeds niet wie er van die klap nu eigenlijk meer van streek was, mijn moeder of ik.
Mariska van den Corput
gastcolumnist